DYSFASIE is een neurologische spraak-taalontwikkelingsstoornis waarbij het kind veel meer begrijpt van wat anderen zeggen dan het zelf kan zeggen. Dysfatische kinderen kunnen doorgaans spontaan meer en kwalitatief beter vertellen dan in een situatie waarin verwacht wordt dat ze wat zeggen. Spreken ‘op commando’ is  dikwijls moeilijk. Dikwijls is er sprake van woordvindingsproblemen. Dit uit zich bijvoorbeeld door het omschrijven van het doelwoord, plaatjes niet kunnen benoemen, het gebruik van stopwoorden (‘eh’, …) en lege taal (‘je weet wel’ , ‘dinges’, …). Soms vallen er pauzes en worden woorden weggelaten. 
Vaak is er sprake van een telegram-achtige stijl van formuleren.  In andere gevallen merken we ernstigere problemen met het formuleren en het vasthouden van verhaallijnen.
De verhaaltjes zijn ook vaak kort. Verhaalelementen kunnen moeilijk aan elkaar verbonden worden. Kinderen vervallen dan vaak in opsommingen. Als luisteraar wordt het verhaal moeilijk te volgen en te begrijpen. 
We merken een zwakke zinsbouw en veel grammaticale problemen: verbuigingen, vervoegingen, trappen van vergelijking, meervouden, verkleinwoorden, … Dysfatische kinderen hebben niet zelden een zwak inprentings- en/of werkgeheugen maar wel een normale intelligentie.

Belangrijk: een kind met dysfasie is zoveel meer dan een kind met een ontwikkelingsstoornis!