Werken met zorgenkinderen is niet altijd even gemakkelijk. Soms weet je het gewoon even niet meer of verlies je je geduld wel eens.... deze helpende gedachten maakten de voorbije jaren voor mij het verschil:

- Respect geven = respect krijgen

- Ben je echt boos op een kind, beeld je dan in dat de ouder van het kind er naast staat. Op deze manier laat je wel merken dat je boos bent maar doe je het op een juiste manier. Let er op dat je het GEDRAG beoordeelt ('ik wil niet dat je zo hard roept in de klas') en niet het KIND ('je bent een lawaaimaker')

- Vaak verwachten we van kinderen dat ze weten hoe ze zich moeten gedragen, in praktijk blijkt het dikwijls niet zo. Zeg duidelijk wat je van kinderen verwacht en vooral hoe ze het WEL moeten doen. Daarmee bereik je beslist meer dan te zeggen wat ze NIET mogen doen

-Zorg voor een positieve sfeer: geef complimenten, zeg wat wél goed gaat, leer kinderen elkaar te waarderen. Vind je dit zelf als volwassene moeilijk? Dan vind je hier beslist een paar opstekertjes:

https://nl.pinterest.com/colpaertk/positief-in-het-leven-staan/

- Kinderen stellen negatief gedrag om een reden; ze willen aandacht en vragen die op om het even welke manier ook al is dat een negatieve manier. Op zoek gaan naar de reden helpt het kind én jou heel wat stappen verder. Het eerste kind dat negatief gedrag stelt omdat het niet graag gezien wil worden moet ik nog tegen komen! Tip: stel geen vragen als 'waarom luister je niet?' of 'waarom doe je zo vervelend?' maar wel 'ik zie dat het niet zo goed lukt vandaag, is er iets gebeurd?'

- Probeer 'dooddoeners' als 'samen spelen, samen delen' of 'we moeten allemaal samen vriendjes zijn' te vermijden, kinderen moeten nog heel wat sociaal gedrag aanleren, niet alles is even vanzelfsprekend. Sommige kinderen moeten gewoon leren hoe ze best samen spelen met iemand, op welke manier ze wél ruzie kunnen maken (want ja, ruzie maken is normaal, daar leren kinderen uit)

- Van kinderen met een beperking kan je niet verwachten dat ze alles op dezelfde manier doen als de andere kinderen in de klas. Dat geldt ook voor minder zichtbare beperkingen zoals bijvoorbeeld ADHD, autisme,... Ik maak graag volgende vergelijking: tegen iemand die een bril draagt zeg je ook nooit 'doe je bril af want hier is iedereen gelijk voor de wet'

- Leer 'loslaten' als leerkracht. In je loopbaan als leerkracht  zijn er vast heel wat gebeurtenissen die je maar moeilijk kan 'lossen'. Probeer toch 'los te laten' aan het einde van je werkdag door bijvoorbeeld een leuk muziekje in de auto, een andere outfit bij thuiskomst, even gek doen met je ukjes thuis, even sporten na schooltijd,... Op deze manier kan je er elke dag met nieuwe energie tegenaan gaan. Daar wordt iedereen beter van toch?

- 'Etiketten' kleven op kinderen; ja of nee? Een diagnose kan je soms meer vertellen of je helpen bij het zoeken naar de gepaste aanpak. Belangrijker is echter na te gaan welke aanpak werkt en deze regelmatig bij te sturen. Een kind heeft meer aan een goede aanpak dan aan een diagnose. Volgende vragen kunnen je vast en zeker helpen bij het zoeken naar een goede aanpak: wat lukt wél bij dit kind? Waar is dit kind wél goed in? Wat heeft dit kind nodig? Wat zou een ideale juf of meester doen voor dit kind?

- Individuele aanpassingen in de klas zoals een kind dat een koptelefoon draagt, een kind dat in een apart hoekje werkt, een kind dat zijn dictee op de PC maakt,.... vormen meestal een grotere drempel voor de leerkracht dan voor de andere kinderen in de klas. Leg aan je leerlingen uit dat iedereen anders is en dat jij als juf of meester het beste wil voor iedereen. Ze zullen je beslist nog méér waarderen! Echt!